Pasożyty wewnętrzne

Nawet najczystsze, najbardziej rozpieszczone i zadbane zwierzęta domowe są celem dla pasożytów, dlatego tak ważne jest podjęcie niezbędnych kroków, aby chronić przed nimi zarówno pupila, jak i samych siebie, ponieważ część pasożytów jest również niebezpieczna dla ludzi. Niektóre pasożyty mogą spowodować poważne choroby, a nawet śmierć naszego pupila.

pasożyty

Czym jest pasożytnictwo?

Pasożytnictwo jest zjawiskiem bardzo często spotykanym w przyrodzie, zarówno w świecie zwierząt jak też roślin. Pasożytnictwo polega na tym, że jeden organizm (pasożyt) żyje na koszt innego organizmu (żywiciela). Obecność pasożytów bytujących u swoich żywicieli prowadzi do zaburzeń stanu zdrowia zarażonego osobnika i w konsekwencji prowadzi do pojawienia się objawów klinicznych inwazji. Od tego momentu mówimy o chorobie pasożytniczej.

Co to jest pasożyt wewnętrzny?

Psy i koty mogą służyć jako żywiciele dla wielu organizmów żyjących w ich jelitach, a organizmy te są znane jako pasożyty jelitowe. Wiele pasożytów bytuje w piaskownicach, w ziemi i trawie, a ich jaja mogą w ten sposób przetrwać wiele miesięcy i nawet czynniki atmosferyczne nie są w stanie ich unieszkodliwić.

Najczęściej występujące pasożyty u zwierząt domowych to:

Glisty

Glisty są najbardziej niebezpieczne dla szczeniąt i kociąt, ponieważ pasożyt wysysa składniki odżywcze z organizmu zwierzęcia, co może prowadzić do niedożywienia, problemów z oddychaniem i niedrożności jelit. Zarażone samice, zarówno psa i kota mogą przenosić pasożyty na swoje młode podczas karmienia, ale tylko u psów do zakażenia może dojść w trakcie życia płodowego potomstwa.

Pasożyty żyją i rozmnażają się w jelicie cienkim, a nieaktywne larwy otorbione można znaleźć w mięśniach i innych tkankach.

Dorosłe pasożyty są duże, mają od 2 do 20 cm długości i wyglądają jak nitki spaghetti.

Samice glisty mogą składać nawet 200 000 jaj dziennie.
Objawy infekcji glistą mogą obejmować: wymioty, biegunkę, słaby wzrost, utratę wagi i powiększony obrys brzucha. Bardzo często robaki są wydalane z kałem zwierzęcia i doskonale je widać. Czasami jednak zwierzę nie wykazuje żadnych objawów inwazji.

Tęgoryjce:

Tęgoryjce przyczepiają się do błony śluzowej jelita i żywią się krwią, może prowadzić to do anemii i zagrażać życiu młodych zwierząt.

Dorosłe tęgoryjce są stosunkowo małe w porównaniu do glist — są szare i mają od 1 do 2,5 cm długości.

Tęgoryjce bytują głównie w jelicie cienkim, ale można je znaleźć w okrężnicy i jelicie ślepym u silnie zarobaczonych osobników.

Dwie powszechne drogi zakażenia tęgoryjcem to: przeniesienie pasożytów na potomstwo podczas karmienia piersią i zakażenie larwami trzeciego stadium ze środowiska.

Larwy mogą przypadkowo zostać spożyte (ziemia, trawa, woda skażona kałem dzikich zwierząt) lub mogą dostać się do ciała pupila poprzez penetrację skóry na opuszkach łap.

Podobnie jak w przypadku glist otorbione formy tęgoryjca mogą pozostać uśpione do czasu zaistnienia sprzyjających warunków do ponownej inwazji. U ciężarnych samic larwy tęgoryjca otorbione i osadzone w mięśniach uaktywniają się podczas ciąży, przemieszczają się do tkanki gruczołu mlekowego i atakują nowonarodzone młode dostając się do jego organizmu poprzez mleko.

Larwy wędrują bezpośrednio do jelita i dojrzewają do dorosłej postaci, zanim maluchy osiągną wiek 3 tygodni.

Tęgoryjce powodują umiarkowaną do ciężkiej utratę krwi w wyniku sposobu, w jakim się żywią, uszkadzają też delikatne ścianki jelit.
Niedokrwistość występuje szybko u młodych i charakteryzuje się ogólnym osłabieniem, apatią, brakiem apetytu oraz bladością błon śluzowych. Tęgoryjce zwykle powodują przewlekłą biegunkę zawierającą krew i sporo śluzu.

Tasiemce:

Tasiemce to wysoce adaptacyjne pasożyty wewnętrzne, które można znaleźć u wszystkich grup kręgowców. Co najmniej 14 różnych gatunków tasiemców infekuje psy i koty, z których najpowszechniejsze są gatunki Dipylidium caninum i Taenia.

Cykl życiowy tasiemca zależy od gatunku pasożyta. Wszystkie tasiemce mają jednego lub więcej żywicieli pośrednich zanim trafią do trzewi naszego pupila. Infekcja tasiemcem rzadko powoduje problemy zdrowotne. Z biegiem czasu zarażony zwierzak może jednak mieć matową, pozbawioną blasku sierść i wykazywać zmniejszony apetyt a w związku z tym może zacząć tracić na wadze. Większość przypadków tasiemczycy przebiega bezobjawowo.

Włosogłówka:

Jaja włosogłówki mogą zostać wprowadzone do organizmu zwierzęcia ze skażonego środowiska, najczęściej przez zjedzenie kału innego zainfekowanego osobnika.

Samice włosogłówki składają około 2000 jaj dziennie!
Pasożyt wgryza się w wyściółkę jelita grubego i żywi się krwią zwierzęcia. Są jednak znacznie mniej szkodliwe niż tęgoryjce i na ogół nie powodują poważnych problemów zdrowotnych. Zwykle jedynymi objawami są: niewielka utrata masy ciała i przewlekła biegunka.

Kokcydia:

Kokcydia to pierwotniak pasożytniczy, który może infekować przewód pokarmowy i powodować biegunkę u psów i kotów. Organizm jest zwykle specyficzny dla gatunku (więc istnieją gatunki kokcydiów, które infekują koty i inne gatunki kokcydiów, które mają tendencję do zarażania psów).

Kokcydia występuje najczęściej u młodych zwierząt, zwierząt zestresowanych lub z osłabionym układem odpornościowym.
Po zakażeniu kokcydia wędruje do jelit i niszczy ich wyściółkę, co powoduje złe wchłanianie składników odżywczych. W niektórych przypadkach infekcja może nawet prowadzić do śmierci.

Giardia:

Giardia to kolejny jednokomórkowy pasożyt jelitowy, który może infekować psy i koty.
Podobnie jak kokcydia, lamblia wędruje do jelit i uszkadza ich wyściółkę, zmniejszając wchłanianie składników odżywczych. W przeciwieństwie do kokcydia infekcje często nie dają żadnych objawów. W przypadku biegunki zwykle w kale nie ma krwi.

W jaki sposób zwierzę zostaje zarażone pasożytami jelitowymi?

Twój zwierzak może zarazić się pasożytami jelitowymi na wiele sposobów, w tym:

• Picie zanieczyszczonej wody
• Kontakt z zakażonymi zwierzętami lub ich odchodami
• Inwazja pcheł, które są nosicielem tasiemca
• Szczenięta i kocięta padają ofiarą pasożytów przez matkę, która może być ich nosicielem.

Jakie są fizyczne objawy infekcji pasożytniczej?

Czasami nie ma żadnych objawów sugerujących, że zwierzę zostało zasiedlone przez pasożyty, a szczególnie w przypadku dobrze odżywionych zwierząt we wczesnych stadiach infekcji.

Bądź czujny, jeśli zauważysz u swojego pupila następujące symptomy:

▪ Zmiana apetytu

▪ Kaszel

▪ Biegunka (czasami z krwią)

▪ Utrata masy ciała

▪ Podrażnienie i swędzenie skóry

▪ Saneczkowanie (jeżdżenie pupą po trawie/dywanie)

▪ Sucha, przerzedzona sierść

Jak leczy się inwazję pasożytów?

Leki będą się różnić w zależności od pasożytów, jakie zaatakowały nasze zwierzę.

Lekarz może przepisać pigułki, proszki, płyn lub pastę. Wiele z tych leków jest łatwych do podawania i możesz zrobić to samodzielnie w domu.
Nie należy stosować preparatów nieprzepisanych przez weterynarza, ponieważ mogą nie być skuteczne przeciwko wszystkim typom pasożytów. Najlepiej zastosować leczenie celowane po przebadaniu próbki kału pupila.

Czy mogę zarazić się pasożytami jelitowymi od mojego zwierzaka?

W pewnych warunkach pasożyty jelitowe mogą być przenoszone ze zwierząt domowych na ludzi. Szczególnie zagrożone są dzieci, kobiety w ciąży i osoby z obniżoną odpornością.
Larwy pasożytów mogą migrować przez ludzkie ciało i utkwić w oku, mózgu lub innych obszarach ciała.

Jaki z tego wniosek? 

Zwierzę należy odrobaczać regularnie minimum dwa razy do roku. Preparaty przeznaczone do odrobaczania najlepiej nabyć u lekarza weterynarii, który dobierze je odpowiednio do potrzeb pupila.